Medium.com Δευτέρα 3.6.2019
Χρήστος Λουτράδης
Πρέπει να είμαστε από τις ελάχιστες, δυτικές , χώρες που πανηγυρίζουν για το αυτονόητο ωσάν να είναι πράξη βαθιάς ριζοσπαστικότητας και επαναστατικότητας.
Νομοθετικές πρωτοβουλίες που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητες βάσεις πάνω στις οποίες έχει δομηθεί το κράτος δικαίου τους στην πατρίδα αναζητούνται συναινέσεις επί χρόνια ολόκληρα , όχι για να νομοθετηθούν , αλλά ακόμη και για να συζητηθούν. Σε μια κοινωνία που επί δεκαετίες επικρατούσε ένας νέο-Βαλκανικός ψευτο-καταπιταλισμός με αστική τάξη μόνο κατ’ όνομα , και μια αριστερά που αποτελούσε και αποτελεί σε μεγάλο βαθμό το βασικό μέτωπο παραγωγής αναχρονιστικών ιδεοληψιών και συντηρητικών απόψεων , ο παγανισμός και η φοβική αντίδραση απέναντι στο διαφορετικό , αποτελούσε βασικό μοντέλο κοινωνικής δράσης.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση ζηλοφθονίας απέναντι στον δημιουργικό συμπολίτη μας καθιστούσε το κοκτέιλ της συντήρησης και του αναχρονισμού πέρα από εκρηκτικό και κυρίαρχο στην δημόσια σφαίρα.
Σε αυτό το πλαίσιο ειδήσεις όπως η εκλογή του πρώτου Εβραίου Δημάρχου στα Ιωάννινα , πέρα από την βαρύτητα που προσδίδει στον αγώνα για το αυτονόητο στην πατρίδα μας και για το ξεπέρασμα των ιδεοληψιών και του υφέρποντος ρατσισμού που κυριαρχεί σε σημαντική μερίδα της κοινωνικής σφαίρας , δεν θα πρέπει να μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον.
Όχι γιατί οι δημότες των Ιωαννίνων δεν επέλεξαν με την στάση τους να σώσουν τα προσχήματα μιας κοινωνίας που έχει την βουλή της υμνητές του Χίτλερ , αλλά γιατί πέρα από την εκλογή Εβραίων δημάρχων, θα πρέπει να ξεριζωθεί η νοοτροπία του αντισημιτισμού και του μικρό-αστικού ρατσισμού που αποτελεί ένα από κυρίαρχα μοντέλα ‘’σκέψης’’ σε σημαντική μερίδα του πληθυσμού.
Και οι νοοτροπίες , όπως είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες από την επιστήμη της κοινωνιολογίας, δεν ξεριζώνονται εύκολα, ειδικά αν πάνε σε αυτές έχουν δομηθεί μύθοι μιας κοινωνίας.