Cohen.gr Παρασκευή 9.2.2024
Του Ζαν Κοέν
Φαίνεται ότι το Ισραήλ χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα κάθε 50 χρόνια (6.10.1973-7.10.2023) για να συνέλθει και να καταλάβει ότι πρώτον δεν είναι μόνος του στην περιοχή και δεύτερο ότι ναι μεν με τα όπλα μπορεί να κάνει ότι θέλει αλλά δεν μπορεί να κάτσει επάνω τους. Παρακάτω η ιστορία του πολέμου του Γιομ Κιπούρ στις 6.10.1973.
- ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δύο πόλεμοι άλλαξαν την ιστορία του Ισραήλ: Ο πόλεμος των Έξη Ημερών και ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ.
Δυστυχώς για το Ισραήλ ο πόλεμος των Έξη Ημερών το 1967 μετέτρεψε το κράτος σε κατακτητή και το χειρότερο, αλαζονικό.
Ευτυχώς για το Ισραήλ ο σκληρός και αιματηρός πόλεμος του Γιομ Κιπούρ «ξύπνησε» το κράτος από τον ύπνο του παντοδύναμου που είχε περιέλθει και έφερε και τη πρώτη συνθήκη ειρήνης με Αραβική χώρα (Αίγυπτο) το 1977.
Πενήντα χρόνια από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ και ακόμα τα σημάδια και τα τραύματα είναι εμφανή στο Ισραήλ. Ερωτήματα όπως ποιος φταίει, γιατί δεν έγινε γρήγορη επιστράτευση, γιατί ο στρατός δεν ήταν έτοιμος και πολλά ερωτήματα συνεχίζουν και υπάρχουν.
Το πιο σοκαριστικό θέμα του πολέμου ήταν οι τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό. 2.656 νεκροί, 7251 τραυματίες και 294 αιχμάλωτοι και 16 αγνοούμενοι. Η τελευταία φορά που το Ισραήλ είχε τέτοιες τεράστιες απώλειες ήτα το 1948 στον πόλεμο της ανεξαρτησίας με 6.000 νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους (το 1% του τότε πληθυσμού του).
- Η ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ (the concept)
Αμέσως μετά τον πόλεμο των έξη ημερών η ατμόσφαιρα στο ισραηλινό πληθυσμό ήταν αυτή του υπεράνθρωπου, και καλά ότι κανείς δεν μπορεί όχι να μας νικήσει αλλά ούτε να σκεφτεί να δράσει εναντίον του Ισραήλ. Όταν αυτή η πεποίθηση είναι στο λαό δεν υπάρχει πρόβλημα, το πρόβλημα ξεκινάει όταν η πεποίθηση αυτή προσγειώνεται στα κεφάλια των διοικούντων και δη του στρατεύματος και των υπηρεσιών πληροφοριών.
Ο υπουργός Άμυνας, και ο σταρ του πολέμου των έξη ημερών Μοσέ Νταγιάν, έλεγε παντού και σε όλους τους τόνους πως «όποιος θέλει ειρήνη να με πάρει τηλέφωνο». Μάλιστα όπως έλεγε οι Άραβες έπαθαν τέτοια καταστροφή που θα κάνουν 10 με 20 χρόνια να συνέλθουν. Το αυτό πίστευε ακράδαντα και ο αρχηγός πληροφοριών του στρατού στρατηγός Έλι Ζαήρα.
- Σαντάντ η εκδίωξη των Σοβιετικών και διπλωματική προσπάθεια.
Σύμφωνα με αυτά που είναι γνωστά σήμερα με το που ανέλαβε την προεδρία της Αιγύπτου στις 15 Οκτωβρίου του 1970 με τον θάνατο του Γκαμάλ Αμπντούλ Νάσερ, ο Σαντάντ είχε βάλει σκοπό του να ξανακερδίσει τη χερσόνησο του Σινά από τους Ισραηλινούς που το κατείχαν από τον πόλεμο των «Έξη Ημερών». Η πρώτη του σκέψη δεν ήταν πόλεμος αλλά κάποια διπλωματική διευθέτηση. Η ιδέα ναι μεν ήταν σωστή αλλά είχε δύο προβλήματα να αντιμετωπίσει: τη Σοβιετική Ένωση στη χώρα του και τη αδιάλλακτη Γκόλντα Μεήρ πρωθυπουργό του Ισραήλ.
Γκόλντα Μεήρ
Η Σοβιετική Ένωση δεν ήθελε η Αίγυπτος να προσεγγίσει το Ισραήλ διότι έτσι θα έχανε την επιρροή της στη περιοχή. Στη προσπάθεια τους οι Σοβιετικοί να παραμείνουν εκεί έκαναν δύο βασικά λάθη. Το ένα ήταν ότι δεν προμήθευαν τα επιθετικά όπλα στις ποσότητες που ήθελε η Αίγυπτος, και δεύτερο και σημαντικότερο τους φερόντουσαν σαν φελάχους και αυτό πείραξε πολύ την Αραβική υπερηφάνεια. Ειδικά στο στρατό οι Σοβιετικοί τους κορόιδευαν με τον χειρότερο τρόπο.
Υπάρχει μία ρήση που όποιος δεν την ακολούθησε πλήρωσε το τίμημα. «Μπορείς να δωροδοκήσεις έναν Άραβα αλλά δεν μπορείς ποτέ να τον αγοράσεις. Μπορείς να τον εκφοβίζεις αλλά δεν πρόκειται ποτέ να τον υποτάξεις, και τέλος μπορεί να είναι κοινωνικά θερμοί αλλά όχι αναγκαστικά πιστοί.» Οι καυγάδες και οι διενέξεις ήταν πολλές και συχνές σε όλα τα επίπεδα είτε στον πολιτικό, είτε στο στρατιωτικό, είτε στο κοινωνικό. Αποτέλεσμα τον Ιούνιο του 1972 ο Σαντάντ έδιωξε από την Αίγυπτο 5.000 πολιτικούς συμβούλους και την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος κράτησε έναν αριθμό 11.000 σοβιετικών στρατιωτικών εκπαιδευτών.
Ο αρχηγός του Στρατού Νταβίντ (Ντάντο) Ελαζάρ
Η δεύτερη όπως προανέφερα δυσκολία ήταν η αδιάλλακτη πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μεήρ. Από το 1971 πριν εκδιώξει τους Σοβιετικούς και μετά την εκδίωξη τους το 1972 ο Σαντάντ έκανε διάφορες προτάσεις στο Ισραήλ μέσω των Αμερικανών. Δυστυχώς η Πρωθυπουργός του Ισραήλ, Γκόλντα Μεήρ, δεν εμπιστευόταν τους Άραβες και απέρριψε τις προτάσεις του Σαντάντ ως παραπλανητικές.[1]
- Η ΠΑΓΙΔΑ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ
Μην έχοντας άλλη λύση ο Σαντάντ αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος να κρατηθεί στην εξουσία ήταν να προσπαθήσει να ανακαταλάβει το Σινά δια της βίας. Αν κέρδιζε τον πόλεμο θα ήταν μεγαλύτερος ήρωας και από τον Νάσερ, ενώ αν έχανε μπορούσε να πει ότι τουλάχιστον προσπάθησε και έτσι να παγιώσει τη θέση του στην εξουσία.
Ανουάρ Σαντάντ
Ο ίδιος γνώριζε καλά ότι το να πολεμήσει με το Ισραήλ μόνος του και μακριά από τις βάσεις επιμελητείας του ήταν αδύνατον, ως εκ τούτου πλησίασε τους «συνήθους ύποπτους συμμάχους του» Συρία, Ιορδανία, Ιράκ, προκειμένου να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε επίθεση εναντίον του Ισραήλ.
Στα μέσα του 1971 αρχίζει να σχεδιάζει το πόλεμο αλλά φοβούμενο μη και το Ισραήλ ανακαλύψει κάτι έστησε μία πρώτης τάξεως παραπλάνηση. Μία φορά κάθε τόσο η Αίγυπτος έκανε στρατιωτικά γυμνάσια στη διώρυγα του Σουέζ. Οι στρατιώτες αφού έκαναν τις ασκήσεις (πυροβολώντας, φωνάζοντας και κάνοντας σαματά )μετά αμέσως το ρίχνανε στην διασκέδαση, ψάρεμα και κολύμπι. Μετά από μερικές μέρες γυρίζανε στις βάσεις τους. Αυτό γινόταν τόσο συχνά που οι Ισραηλινοί στρατιώτες που επανδρώνανε τα φυλάκια σε όλη τη γραμμή της Ανατολικής Διώρυγας όχι μόνο δεν δίναν σημασία αλλά και μιλούσαν με τους Αιγύπτιους στην δυτική όχθη της διώρυγας. . Να σημειώσω εδώ ότι μετά το πόλεμο των έξη ημερών του 1967 κι επί αρχηγίας στρατηγού Χαϊμ ΜπαρΛεβ (1968-1972) κατασκευάστηκαν από το 1968 και μέχρι το 1969, 26 οχυρωματικά έργα εξοπλισμένα με όλμους, τρεις θέσεις για τανκς, και δύο αντιαεροπορικά σημεία. Η γραμμή ονομάστηκε «γραμμή ΜπαρΛεβ» και όπως είπε ο στρατηγός όταν ρωτήθηκε για την χρησιμότητα του «είναι το νεκροταφείο των Αιγυπτιακών στρατευμάτων».
Στρατηγός ΧαΪμ Μπαρ-Λεβ
Η πραγματικότητα τον διέψευσε τραγικά εκείνο το Σάββατο στις 14:30. Της πήρε της Αιγύπτου 6 ώρες να διαλύσει και να καταλάβει τα 25 από τα 26 οχυρωματικά έργα, να σκοτώσει πολλούς ισραηλινού στρατιώτες που επανδρώνανε τα φυλάκια με προσωπικό ασφαλείας (10% από το σωστό λόγω της εορτής του Γιομ Κιπούρ της ιερότερης γιορτής του Εβραϊκού ημερολογίου και οι περισσότεροι ήταν αδειούχοι) και να πιάσει πολλούς αιχμαλώτους του οποίους έδειξε στη τηλεόραση κάνοντας τους Ισραηλινούς να ξυπνήσουν από το λήθαργο και την αλαζονεία τους. Το μόνο φυλάκιο που δεν έπεσε ήταν το βορειότερο με την κωδική ονομασία «Βουδαπέστη» και υπό τις διαταγές του έφεδρου λοχαγού Μορδεχάϊ (Μότι) Εσκενάζη.
Ο Λοχαγός Μορδεχάϊ (Μότι) Εσκενάζη μπροστά από το φυλάκιο του σις 6 Οκτωβρίου 1973
Το πως τελείωσε ο πόλεμος είναι γνωστό όπως και το ποιος νίκησε και τα επακόλουθα μέχρι τη υπογραφή ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου. Αυτό όμως που δεν είναι αρκετά γνωστό είναι πως και γιατί πιάστηκε στο ύπνο το Ισραήλ.
- Έλι Ζαήρα αρχηγός της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών του Ισραήλ
Η στρατιωτική υπηρεσία του στρατού (ΑΜΑΝ εβραϊκά) είναι η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη υπηρεσία πληροφοριών από τις τρεις στο Ισραήλ, αν και όχι η διασημότερη που φυσικά είναι η ΜΟΣΑΝΤ. Την εποχή εκείνη αρχηγός της ήταν ο αντιστράτηγος Έλι Ζαήρα. Σαν χαρακτήρας ο στρατηγός ήταν επίμονος, και πεισματάρης. Για αυτόν προείχε η ασφάλεια των πηγών του πριν από οτιδήποτε άλλο. Αυτή ήταν και η κυριότερη κατηγορία εναντίον του μετά τη λήξη του πόλεμου από την επιτροπή Αγκρανάτ που διερευνούσε γιατί το Ισραήλ ήταν ανέτοιμο. Το πόρισμα λέει για τον Ζαήρα ότι προτίμησε την ασφάλεια των πηγών του από την ασφάλεια του Ισραήλ.
Στρατηγός Έλι Ζαήρα.
Από τα μέσα του Σεπτέμβρη του 1973 υπήρχαν τα πρώτα σημάδια, για όποιον ήθελε να τα δει, ότι «κάτι ψήνεται» στη αιγυπτιακή πλευρά του Σουέζ. Οι αναφορές των ισραηλινών στρατευμάτων στην περιοχή, χωρίς να είναι ανησυχητικές ήταν τουλάχιστον περίεργες. Η κυβέρνηση της Γκόλντα Μεήρ με υπουργό εθνικής άμυνας τον Μοσέ Νταγιάν ήταν σίγουρη ότι δεν πρόκειται για τίποτα το σημαντικό. Άλλωστε και σύμφωνα με τον Νταγιάν οι Άραβες «θα χρειαστούν 10 με 20 χρόνια για να συνέλθουν μετά το 1967». Ακόμα και όταν στα υψώματα του Γκολάν αναφέρθηκαν «περίεργες» κινήσεις στρατευμάτων κανείς δεν συγκινήθηκε στο Γ.Ε.Σ. ή στη κυβέρνηση, και ο λόγος που δεν ανησυχούσαν ήταν διότι «ο μέγας γκουρού» και διοικητής της στρατιωτικής υπηρεσία πληροφοριών Έλη Ζαήρα έλεγε: «όλα καλά μην ανησυχείτε, αν γίνει κάτι θα σας δώσω 15 μέρες προειδοποίηση».
Οι λόγοι που οι πολιτικοί ιθύνοντες είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ζαήρα ήταν δύο. Ο ένας τα «ειδικά μέσα» που είχε στη διάθεση του και ο δεύτερος η θεωρεία του Ζαήρα ταίριαζε με αυτή των πολιτικών.
Τι ήταν αυτά τα λεγόμενα «ειδικά μέσα» κανείς μέχρι σήμερα δεν ξέρει επ’ακριβώς. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι ήταν ακουστικά μέσα παρακολούθησης, αλλά όχι τα συνηθισμένα. Διάφοροι κατά καιρούς πρώην αξιωματούχοι έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι ήταν μέσα που μπορούσαν να παρακολουθούν τηλέφωνα όπου και αν βρίσκονταν «ακόμα και μέσα σε αυτοκίνητο» όπως είπε ο τότε διοικητής των διαβιβάσεων, πάρα πολλά χρόνια μετά. Η Αίγυπτος ήξερε πως το Ισραήλ μπορούσε να υποκλέψει οποιαδήποτε πληροφορία που επικοινωνούσαν μέσω ασυρμάτων ως εκ τούτου αποφάσισαν να επικοινωνούν μέσω σταθερών τηλεφώνων. Η λύση στο πρόβλημα αυτό, εικάζουν, ότι βρήκε την απάντηση του με τα «ειδικά μέσα», σύστημα ηχογράφησης οποιοδήποτε σταθερό τηλέφωνο. Ο Ζαήρα όχι μόνο δεν ενεργοποίησε το σύστημα, παρόλες τις πιέσεις των ανωτάτων και ανωτέρων αξιωματικών του επιτελείου του, αλλά παραπλάνησε και την πολιτική και στρατηγική ηγεσία υπονοώντας ότι τα ενεργοποίησε και δεν είχε κάτι να αναφέρει. Όπως και να έχει ένα πράγμα είναι σίγουρο ότι τα μέσα αυτά μπορούσαν να αποτρέψουν αν όχι την καταστροφή τουλάχιστον το αιφνιδιασμό. Στην πραγματικότητα ο Ζαήρα ενεργοποίησε τα μέσα για πολύ λίγο μία εβδομάδα πριν τον πόλεμο και μία φορά την ημέρα του πολέμου αλλά τότε ήταν πια αργά διότι ο αρχηγός της Μοσάντ Τσβι Ζαμίρ τους είχε ήδη προειδοποιήσει.
- Ασράφ Μαρουάν.
Κάπου στις αρχές του 1970 ο Σμούελ Γκόρεν αντικατέστησε τον Ράφι Εητάν[2] στο Βέλγιο ως σταθμάρχης της Μοσάντ της Ευρώπης. Με το που έφτασε ο Γκόρεν άρχισε μία περιοδεία στα διάφορα κλιμάκια της Μοσάντ ανά την Ευρώπη. Στο κλιμάκιο του Λονδίνου συναντήθηκε με τον στρατιωτικό ακόλουθο αντιστράτηγο Σμουέλ Εηγιάλ. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας του ο ακόλουθος του είπε μεταξύ των άλλων ότι εδώ και μερικές μέρες ένας Αιγύπτιος τον έχει πρήξει στην προσπάθεια του να έρθει σε επαφή μαζί του. Ο Γκόρεν τον ρώτησε αν το ανέφερε στην υπηρεσία ο ακόλουθος είπε όχι διότι ήταν ένας περαστικός (walk-in).[3] Όταν ο Γκόρεν ρώτησε το όνομα του περαστικού τινάχθηκε από την καρέκλα του σαν να τον τσίμπησε μύγα. Το όνομα Ασράφ Μαρουάν ήταν σε περίοπτη θέση στους φακέλους της Μοσάντ. Πολλά χρόνια αργότερα θα πει σε Τ/Ο συνέντευξη «όταν κατάλαβα ποιον είχα στρατολογήσει έψαχνα να βρω τι καλό έκανα στη ζωή μου που ο Θεός μου έδωσε τέτοιο δώρο.» Ο Μαρουάν είχε αφήσει τηλέφωνο σε περίπτωση που οι Ισραηλινοί θέλαν να κανονίσουν συνάντηση. Ο Γκόρεν πείρε τηλέφωνο και κατά παράβαση όλων των κανόνων συνομωσίας και ασφάλειας έκλεισε ραντεβού για το ίδιο απόγευμα σε ξενοδοχείο του Λονδίνου. Στη συνάντηση ήταν ο «Ντούμπι» ο οποίος θα ήταν ο σύνδεσμος του για τα επόμενα σχεδόν 30 χρόνια, αλλά και ένας ποιο ηλικιωμένος που καθόταν μακριά από τη συνάντηση και απλώς παρατηρούσε. Ήταν ο Γκόρεν.
Ασράφ Μαρουάν
Ο Ασράφ Μαρουάν ήταν ο μισητός γαμπρός του Αιγύπτιου προέδρου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ ιδρυτή της παναραβικής ιδέας και αγαπημένος όλων αράβων της Μέσης Ανατολής. Ο Μαρουάν ήταν αξιωματικός του αιγυπτιακού στρατού και είχε σπουδάσει χημεία στο πανεπιστήμιο του Καϊρου. Το 1965 και σε ηλικία 21 έτους γνώρισε τη 18χρονη τότε κόρη του Νάσερ, Μόνα. Η Μόνα τον ερωτεύτηκε τρελά και πίεσε τον πατέρα της να την αφήσει να τον παντρευτεί. Ο Νάσερ αρνιότανε διότι υποπτευόταν πως ο Μαρουάν ήθελε να παντρευτεί την κόρη του για την ισχυρή της πολιτική θέση παρά για τα προσωπικά της θέλγητρα. Τελικά τι ζευγάρι παντρεύτηκε το 1966 και ο Νάσερ διόρισε το γαμπρό του βοηθό του υπασπιστή του, Σάμι Σαράφ, και ισχυρού άνδρα των μυστικών υπηρεσιών με την εντολή να έχει τα μάτια του ανοιχτά σε ότι αφορά το γαμπρό του. Το 1968 και έχοντας ένα παιδί, το ζεύγος έφυγε για το Λονδίνο προκειμένου ο Μαρουάν να συνεχίσει τις σπουδές του. Η διαμονή του δεν κράτησε πολύ διότι ο Νάσερ ακούγοντας για την έξαλλη κοινωνική του ζωή στο Λονδίνο τους γύρισε πίσω και ο Μαρουάν συνέχισε να δουλεύει για τον Σαράφ.
Η πρώτη προσπάθεια του Μαρουάν να γίνει κατάσκοπος υπέρ του Ισραήλ έγινε στις αρχές το 1970 μερικούς μήνες πριν πεθάνει ο Νάσερ αλλά η προσπάθεια δεν καρποφόρησε. Μετά τον θάνατο του Νάσερ και τη ανάληψη της προεδρίας από τον Ανουάρ Σαντάντ ο Μαρουάν πήρε σημαντική θέση στην αιγυπτιακή πολιτική σκηνή, ξεκινώντας έτσι και την κατασκοπευτική του καριέρα. Μέχρι σήμερα δεν είναι σίγουρο αν ήταν διπλός πράκτορας κατά το Σοβιετικό πρότυπο όπου το 95% των πληροφοριών είναι σωστές, ή αν δούλευε μόνο για τους Ισραηλινούς. Ένα πράγμα είναι βέβαιο και γνωστό, ο Μαρουάν έχει τιμηθεί και από την Αίγυπτο ως ήρωας και από το Ισραήλ. Ο Μαρουάν θα συνεχίσει να δουλεύει για το Ισραήλ, με το κωδικό «Άγγελος» μέχρι το 1998 οπότε και θα αποσυρθεί και θα πεθάνει στις 27 Ιουνίου 2007 πέφτοντας από το 5ο όροφο του διαμερίσματος του.[4] Η συνθήκες του θανάτου δεν είναι ξεκάθαρες δηλαδή αν αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε αν και οι περισσότερες έρευνες καταλήγουν στη δολοφονία. Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του με τη Μοσάντ πληρώθηκε γύρω στα δύο εκατομμύρια δολάρια.
Τσβι Ζαμίρ αρχηγός της Μοσάντ
Την 1η Σεπτεμβρίου του 1968 (μέχρι το 1968) τοποθετήθηκε ως αρχηγός της Μοσάντ ο αντιστράτηγος Τσβι Ζαμήρ αφού υπηρέτησε στον στρατό 20 χρόνια από το 1948 μέχρι το 1968, όπου έλαβε μέρος στον πόλεμο του Σουέζ το 1956 και στον πόλεμο των έξη ημερών το 1967. Ως ο τέταρτος αρχηγός της Μοσάντ εστάλη από την πρωθυπουργό του Ισραήλ Γκόλντα Μεήρ στη Γερμανία να επιβλέψει στη προσπάθεια των γερμανικών δυνάμεων ασφαλείας να απελευθερώσουν τους 11 Ισραηλινούς αθλητές που απήχθησαν ως όμηροι από παλαιστίνιους τρομοκράτες στους ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου του 1972. Ως γνωστόν η προσπάθεια των Γερμανών ήταν τόσο κακή που πέθαναν όλοι οι όμηροι και όλοι οι τρομοκράτες πλην ενός που συνελήφθη.
Κατά τη διάρκεια του 1973 η Μοσάντ άρχισε να λαμβάνει τις πρώτες πληροφορίες βασικά από τον «Άγγελο» μέσω του Ισραηλινού του συνδέσμου «Ντούμπι» ότι οι Αιγύπτιοι ετοιμάζονται για πόλεμο εναντίον του Ισραήλ μαζί με τους Σύριους και το Ιράκ. Όπως είπαμε και στο κεφάλαιο 5 οι Ισραηλινοί στρατιώτες που ήταν στη αμυντική γραμμή στη διώρυγα του Σουέζ ανέφεραν στα μετόπισθεν περίεργες κινήσεις των Αιγυπτίων αλλά όχι ιδιαίτερα ανησυχητικές.
Τον Μάϊο του 1972 ο Μαρουάν ειδοποίησε ότι επίκειται πόλεμος με την Αίγυπτο και τη Συρία. Παρόλες της διαβεβαιώσεις του Ζαήρα ότι δεν θα γίνει πόλεμος η κυβέρνηση διέταξε ολική επιστράτευση. Για λόγους που δεν είναι γνωστοί ο πόλεμος δεν έγινε και ο στρατός άφησε ελεύθερους τους επιστρατευμένους. Το 1973 και κάπου μεταξύ Απριλίου και Ιούνιο του 1973 η Μοσάντ προειδοποίησε πάλι για πόλεμο έγινε επιστράτευση και πάλι δεν έγινε τίποτα. Το περίεργο είναι ότι ο βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεΐν προερχόμενος από το Κάϊρο όπου έλαβε μέρος σε συνάντηση κορυφής με το Σαντά και τον πατέρα Άσαντ της Συρίας για τον πόλεμο πέταξε μυστικά στο Ισραήλ και συναντήθηκε με την Γκόλντα Μεήρ όπου της είπε ότι η Αίγυπτος και η Συρία ετοιμάζουν πόλεμο. Παρόλα αυτά ο Ζαήρα συνέχισε να λέει ότι είναι παραπλανητική η επίσκεψη Χουσεΐν. Έτσι φτάσαμε την εβδομάδα πριν την 6η Οκτωβρίου και την έναρξη του πολέμου.
- Η Κρίσιμη συνάντηση
Την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου ο Μαρουάν παίρνει τηλέφωνο την κυρία «Σ» στη Γαλλία και της λέει να ειδοποιήσει τον «Ντούμπι» ότι επίκειται πόλεμο. Επίσης λέει στην κυρία «Σ» να πει στον αρχηγό της Μοσάντ ότι ζητάει συνάντηση μαζί του στο Λονδίνο λόγω «χημικών» Η λέξη χημικά ήταν ο κωδικός για άμεσο πόλεμο.
Ο Ντούμπι
Ο Ντούμπι τηλεφώνησε στο Ζαμίρ στις 02:00 ώρα Ισραήλ, και του είπε πως ο «Άγγελος» θέλει να τον δει αύριο στο κρησφύγετο του Λονδίνου στις 21:00 ώρα Λονδίνου και ζήτησε να του πει χημικά. Ο Ζαμήρ ανέβηκε σε αεροπλάνο και το πρωί ήταν στο Λονδίνο όπου ο Ντούμπι τον περίμενε. Ο Άγγελος έφτασε τελικά στις 23:00. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Ζαμήρ ρώτησε πολλές ερωτήσεις όπως πως θα γίνει ο πόλεμος «με ταυτόχρονη επίθεση της Αιγύπτου και Συρίας» απήντησε ο Άγγελος.
Ζαμήρ: «Τι ώρα θα ξεκινήσει»
Άγγελος: «με το ηλιοβασίλεμα»
Ζαμήρ: «Γιατί στις έξη»
Άγγελος: «Γιατί έτσι αποφάσισαν»
Ζαμήρ: «Τι θα κάνουν»
Άγγελος: «Θα μπουν ένα χιλιόμετρο μέσα και αν όλα πάνε όπως θέλουν θα προχωρήσουν μέχρι το πέρασμα της Μιτλα[5] ενώ στο Γκολάν η Συρία θα προσπαθήσει να καταλάβει όσο μεγαλύτερη περιοχή μπορεί.»[6]
Μετά το τέλος της συνάντησης ο Ντούμπι έγραψε μία λεπτομερέστατη αναφορά και μαζί με το Ζαμήρ πήγαν στο σπίτι του σταθμάρχη της Μοσάντ στην Αγγλία Ράφι Μεηντάν και από εκεί ο Ζαμήρ έστειλε στο υπασπιστή του ένα μήνυμα ότι επίκεται πόλεμος και να ιδιοποιηθεί η Γκόλντα Μεήρ, όπερ και εγένετο. Την άλλη μέρα στη συνεδρίαση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας παρόντος και του Ζαμήρ συζητήθηκε το θέμα. Στη συνεδρίαση ο Ζαήρα λέει ότι η Μοσάντ μας προειδοποίησε άλλες δυο φορές χωρίς να γίνει τίποτα. Ο Νταγιάν να συνεπικουρούσε λέγοντας ότι από τους στόχους των επιθέσεων και μόνο φαίνεται ότι είναι μπλόφα. Ο ΑΓΕΣ, Ντάντο Ελαζάρ, ζήτησε 300 χιλιάδες επίστρατους έναντι 50 χιλιάδες που ήθελε ο Νταγιάν αλλά μετά από παρέμβαση της Γκόλντα του επετράπη μόνο 120 χιλιάδες.
- Επίλογος
Τρεις μέρες μετά η πολιτική ηγεσία με πρώτο και καλύτερο το Νταγιάν είχε καταρρεύσει. Ο Νταγιάν πήγε στο Σινά και στο Γκολάν για να δει από κοντά την κατάσταση και γύρισε στην κυριολεξία ένας ράκος. Μίλαγε για καταστροφή του κράτους και φήμες λένε ότι πρότεινε τη ενεργοποίηση πυρηνικών όπλων πρόταση που η Γκόλντα Μεήρ απέρριψε αμέσως. Πρέπει να ειπωθεί εδώ ότι η μόνη από την πολιτική ηγεσία που κράτησε την ψυχραιμία της και την λογική της ήταν η Γκόλντα Μεήρ. Ένα χρόνο μετά τη λήξη του πολέμου το πανίσχυρο από 1948 και μέχρι τότε εργατικό κόμμα έχασε τις εκλογές στο συντηρητικό κόμμα Λικούντ του Μενάχεμ Μπέγκιν. Ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ ήταν ένα μεγάλο τραύμα στην εθνική ψυχή του Ισραήλ διότι εκτός από τον αιφνιδιασμό και την ανετοιμότητα του στρατού οι απώλειες ήταν τεράστιες. 2656 Ισραηλινοί νεκροί 251 τραυματίες 20.000 περίπου νεκροί Άραβες και 35.00 τραυματίες. Το μόνο καλό που βγήκε από αυτόν τραγικό πόλεμο ήταν ότι τέσσερα χρόνια μετά ο Σαντάντ επισκέφθηκε το Ισραήλ και το 1979 υπεγράφη ειρήνη μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Μία ειρήνη που κράτησε 54 χρόνια παρότι που κατά καιρούς υπήρξαν κρίσεις μεταξύ των δύο κρατών.֍
------------------------------------------------------------------
[1] THE RUSSIANS ARE GOING: SADAT, NIXON AND THE SOVIET PRESENCE IN EGYPT, 1970-1971 By Craig A. Daigle* In February 1971, in perhaps his most overt statement about the Soviet presence since becoming president, Sadat told Gunnar Jarring, the United Nation's special representative assigned to the Arab-Israeli conflict, that Egypt would terminate all states of claims of belligerency with Israel, as well as respect Israel's "right to live within secure and recognized boundaries."σελίδα 4
https://www.ccny.cuny.edu/sites/default/files/profiles/upload/The-Russians-Are-Going.pdf
Department of State Telegram 328 from Cairo, February 16, 1971, NA, NPMS, NSC Files, Box
[2] Ο Ράφι Εητάν ήταν αυτός επιτέθηκε κατά την απαγωγή στον Αδόλφο Αϊχμαν στην Αργεντινή το 1960.
[3] Walk-in ή διερχόμενο/περαστικός είναι ο άνθρωπος που από μόνος του προσφέρεται να δουλέψει ως κατάσκοπος σε μυστική υπηρεσία. Οι διερχόμενοι αντιμετωπίζονται με πολύ καχυποψία από τις διάφορες μυστικές υπηρεσίες φοβούμενες μήπως είναι διπλός πράκτορας.
[4] Ο Μαρουάν ήταν ο 4ος Αιγύπτιος που πέθανε στο Λονδίνο κατά αυτόν τον τρόπο από το 1966 μέχρι το 1971, τα θύματα ήταν η ηθοποιός Σουάντ Χόσνι «Σταχτοπούτα του αιγυπτιακού κινηματογράφου» ο Αιγύπτιος πρέσβης στην Ελλάδα Αλ-Λεϊτι Νασίφ και ο Αλί Σαφίκ γραμματέας του πρώην αντιπροέδρου της Αιγύπτου Αμπνέλ Χακίμ Άμερ.
[5] 35 χιλιόμετρα μέσα στη χερσόνησο του Σινά
[6] Συνέντευξη Ντούμπι εφημερίδα Χαάρετς 19.7.2020