Cohen.gr Παρασκευή 2.9.2016
Ιωάννης Τζανάκος    

Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε από εδώ την διαρκή ενημέρωση για τον συριακό πόλεμο και το κουρδικό, ας φροντίσει ο καθένας να ενημερωθεί και από μόνος του. 

Μόνον σας εφιστώ την προσοχή στις ελλαδικές πηγές, όχι γιατί υπάρχει ιδεολογική στρέβλωση αφού αυτή είναι δεδομένη κατά κάποιον τρόπο σε όλους μας αλλά διότι οι έλληνες αναλυτές, δημοσιολόγοι κ.λπ έχουν έναν παράξενο τρόπο να κρύβουν τις πηγές τους νομίζοντας ίσως πως ζούνε στην εποχή προ ίντερνετ ή έχουν έναν πολύ παράξενο τρόπο να προσαρμόζονται σε καιροσκοπικές αντιδυτικές σκοπιές ("αιρετικές") οι οποίες είναι μεν χρήσιμες αν υπάρχει μια ισορροπία με τις δυτικές πηγές αλλά εδώ τείνουν να γίνουν ο κανόνας. 

Παραμένοντας σταθερός στην πρωτογενή καχυποψία ακόμα και εχθρότητά μου προς τις δυτικές πηγές και την οπτική τους (ή τις οπτικές τους) έχω παρατηρήσει παραταύτα τελευταία έκπληκτος την υποσκοσμιακού τύπου διείσδυση των ρωσικών απόψεων στην ελληνική επικράτεια, μέσω μιας άτυπης διάχυσης προπαγανδιστικών ψευδών αλλά και μια αντίστοιχη ιρανική και αραβική επιρροή.  

Όλα τούτα αναλόγως των ιδεολογικών και πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων και των ευρύτερων οπτικών που είναι να εξυπηρετηθούν στον εσωτερικό χώρο της κοινής γνώμης. 

Προσοχή λοιπόν στις ελλαδικές πηγές. 

Και λίγα αγγλικά να ξέρετε, εξασκείστε τα, αποφεύγετε τις ελληνικές πηγές και κρατήστε μικρό καλάθι προς τους έλληνες αναλυτές, και το λέω αυτό χωρίς να αμφισβητώ την αξία πολλών αναλυτών (το τελευταίο άρθρο του Λυγερού ήταν ας πούμε μια άσκηση σοβαρότητας και μέτρου στην στάθμιση των γεωπολιτικών δεδομένων, αν και παρέβλεψε και αυτός -αλλά από φρόνηση, περιμένοντας- την ενεργητικότητα της Ρωσσίας στην "συμφωνία" θανάτου του μαύρου αντικουρδικού μετώπου). 

Τα λέω όλα αυτά ακριβώς γιατί δίνω σημασία στην έγκυρη πληροφόρηση και την ορθή ερμηνεία των καθημερινών γεγονότων της διεθνούς σκηνής. 

Ας ξεκαθαρίσω όμως κάποιες πτυχές της νέας προσπάθειάς μας για το χτίσιμο μιας νέας δημοκρατικής εθνικής στρατηγικής προς όφελος των εργατικών και λαϊκών τάξεων που διαβιούν στην χώρα μας (όλων των εθνοτήτων, αλλά κύρια της ελληνικής -κατά την δική μου νομίζω ειλικρινή θέση).

Θα προσπαθήσω να σας δείξω τον νέο χάρτη της γεωπολιτικής βλέψης που δι΄εμέ πρέπει να έχουν αυτές οι τάξεις (εντός της επικρατείας της Ελληνικής Δημοκρατίας) ως προς την συγκεκριμένη υφή των γεωπολιτικών και γεωπολιτισμικών σχέσεων στην ευρύτερη περιοχή. 

Θα μιλήσω πάλι με (αριθμημένα) σημεία:

1) Η ένταξη της χώρας στον γενικότερο (λεγόμενο ως) δυτικό συνασπισμό δυνάμεων, στο μπλόκ του δυτικού ιμπεριαλισμού, δεν είναι μια αστεία υπόθεση κατάλληλη για ασκήσεις ιδεολογικής παράνοιας και για πρόχειρες ιδεολογικές πολεμικές. Ο σκοπός μας πρέπει να είναι η ευφυής αυτονόμηση της χώρας, αλλά χωρίς αυτή να πέσει στα νύχια τόσο της τυχοδιωκτικής (σήμερα) και ιμπεριαλιστικής Ρωσσίας ή στα ματωμένα νύχια των Τούρκων κεμαλοφασιστών και ισλαμοφασιστών. 

Η ορθή θέση για μένα είναι η ουδετερότητα ως στρατηγικός σκοπός αλλά και ως ενδιάμεσος τακτικός σκοπός μακροπρόθεσμης όμως χρονικής διάρκειας. 

Αυτό για να μην είναι λόγια του αέρα και πρόφαση για να παραμείνουμε υποτελείς της δύσης πως γίνεται εφικτό;

2) Για να μπω γρήγορα στην καρδιά του θέματος επαναλαμβάνω πως πρέπει να αποκλείσουμε μετ' επιτάσεως την εξυπηρέτηση των ρωσικών (ιρανικών, ριζοσπαστικών αραβικών κ.λπ) συμφερόντων ακόμα κι αν αυτή γίνεται δια της πλαγίας οδού, όπως λόγου χάριν θα προέκυπτε από την έμμεση ενίσχυση της Ρωσσίας με μιά άτσαλη αποχώρηση από την δυτική συμμαχία. Αυτό μπορεί να γίνει με την ξεκάθαρη εκδήλωση της αντίθεσής μας στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ρωσικού/ιρανικού άξονα, όπως αυτός σχηματίζεται και αναδύεται τον τελευταίο καιρό. 

Ο τρόπος της ουδετεροποίησης έχει μια σημασία καθοριστική, δεν είναι μια λεπτομέρεια, εφόσον έχει να κάνει με πολλά επίπεδα οργάνωσης του εθνο-κρατικού πολιτικο-στρατιωτικού σχεδιασμού και κυρίως με το επίπεδο οργάνωσης της εμπλοκής ή μη εμπλοκής μας στο δυτικό (νατοϊκό) στρατόπεδο. 

Επίσης, σε ένα παραπλήσιο επίπεδο οργάνωσης των διεθνών σχέσεων της χώρας, θεωρώ πως είναι εντελώς λανθασμένη μια φαντασιακή και ευφάνταστη αναζήτηση μιας "τριτοδρομικής" γεωπολιτικής.  

Πρώτον, δεν υπάρχουν  πια οι περίφημοι "αδέσμευτοι", δεύτερον, και να υπήρχαν δεν θα ήταν προτιμητέοι εφόσον εκφράζανε μια ισορροπία δυνάμεων που ήταν εχθρική προς την Δύση με έναν τρόπο που δεν έχει καμμία ανεξαρτησιακή σημασία για μια χώρα σαν την Ελλάδα, υπό το όποιο κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς. 

Είμαστε περισσότερο από ό,τι συνήθως κατανοούμε στο δυτικό μπλόκ και μια προσπάθεια ρεαλιστικής αυτονόμησης από αυτό δεν είναι δυνατόν να κινηθεί στο σημείο της πρόκλησης διαταραχής της παγκόσμιας γεωπολιτικής ισορροπίας. 

Ο σκοπός μας πρέπει να είναι η προάσπιση ενός αλλαγμένου κοινωνικού τοπίου και η απόσπαση του κοινωνικο-ριζοσπαστικού προγράμματος ενός λαϊκού κινήματος από τις προκρούστειες πραγματικότητες του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ή του ανταγωνισμού για περιφερειακές ηγεμονίες. 

Ας ρωτήσουμε όμως εύλογα: 
Ακόμα κι αν ασκηθούμε στην προσοχή και την φρόνηση στα γεωπολιτικά, τι είναι αυτό που θα μας προφυλάξει από μια ευρύτερη προβοκάτσια από έναν ή περισσότερους διεθνοπολιτικούς παράγοντες; 

Σε αυτό το ερώτημα είναι νομίζω το ζουμί, όχι μόνον για μια ευφυή ριζοσπαστική, ας πούμε αριστερή, στρατηγική αλλά και για κάθε συνειδητό συντηρητικό πολίτη ευφυή στα γεωπολιτικά ζητήματα. 

Το ζήτημα είναι η επερχόμενη προβοκάτσια, και παρακαλώ αυτό που λέω να μην ερμηνευτεί "συνωμοσιολογικά", άρα παρακαλώ να χρησιμοποιηθεί ο όρος "προβοκάτσια" με έναν κάπως μεταφορικό τρόπο χωρίς όμως "από την άλλη" να αποκλείεται εντελώς η κυριολεκτική σημασία του. 

Υπάρχουν δυνάμεις που επιδιώκουν σε ένα μεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα την εμπλοκή μας σε ένα ευρύτερο "μεσανατολικό" παιχνίδι, όπου όμως θα είμαστε και εμείς "ως χώρα" μια αναλωνόμενη δύναμη. 

Έχει σημασία να πούμε εδώ πως θεωρούμε την εμπλοκή μας δεδομένη, νομοτελειακή, οπότε το ουσιαστικό νόημα της θέσης μας είναι στο δεύτερο σκέλος της προηγούμενης πρότασης. 

Η φοβική, αν και δικαιολογημένα φοβική αντίληψη της διατήρησης μιας μη εμπλοκής της χώρας στο παιχνίδι της Εγγύς Ανατολής, οδηγεί ακριβώς στην εμπλοκή χωρίς όρους ή στην εκ των υστέρων κριτική της επερχόμενης εμπλοκής μας χωρίς κατανόηση του νομοτελειακού χαρακτήρα της. 

Αυτό που είναι να σχεδιαστεί είναι μια ευφυής εμπλοκή με γνώμονα τις κοινωνικές δημοκρατικές αξίες του ελληνικού λαού, όσο ακόμα διατηρούνται, με τρόπο όμως που θα είναι ρεαλιστικά εφικτός. 

Για να γίνει όμως αυτό προυποτίθενται τελικά κάποιες συγκεκριμένες ιδεολογικές και πολιτικές μεταβολές τις οποίες δύσκολα βλέπω να έρχονται. 

Ας γίνω συγκεκριμένος: 

Είναι λάθος να επικεντρώνουμε στην άμεση απάλειψη και ολοκληρωτική καταστροφή της νατοϊκής παρουσίας στην επικράτεια, εφόσον αυτή δεν είναι δυνατόν να απαλειφθεί άμεσα χωρίς πλήρη και άσκοπη ρήξη με την Δύση.  

Και στην Κούβα υπάρχει αμερικανική βάση, η οποία είχε ανόσια χρήση μάλιστα. 

Δεν είδα όμως το κουβανικό κομμουνιστικό κόμμα να οργανώνει καμμία απειλητική διαδήλωση έξω από αυτή τη βάση. 

Αυτό δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να ζητήσουμε την αποχώρησή μας από το ΝΑΤΟ, έχοντας όμως ζητήσει με γρήγορες διαπραγματεύσεις ένα άλλο είδος πολιτικο-στρατιωτικής συμφωνίας και με το ΝΑΤΟ, συμφωνίας ειδικού τύπου στηριγμένης σε συγκεκριμένες ζώνες ανοχής και συνύπαρξης στον συγκεκριμένο γεωπολιτικό ορίζοντα εις τον οποίο ζούμε. 

Βασικό ρόλο για αυτού του είδους την ειδική συμφωνία αποτελεί για μένα η συγκρότηση μιας παράλληλης και αυτόνομης (ως προς την συγκρότησή της) συμμαχίας με το Ισραήλ.

Η άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ μπορεί να μην γίνει ένα τυχοδιωκτικό και καταστροφικό για τον λαό γεγονός αν υπάρξει μια βαθιά στρατηγική συμμαχία με τον μόνο ρεαλιστικό προμαχώνα του δυτικού μπλόκ που είναι το Ισραήλ, το οποίο παρεπιπτόντως κάθε άλλο παρά παρακολούθημα της Δύσης είναι. 

Αυτή όμως η επιλογή προϋποθέτει με την σειρά της μιαν άλλη ιδεολογική θεμελίωση της ελληνικής κοινωνίας και μιαν άλλη ιδεολογική και ιστορική προπαγάνδα για τον λαό, όποια μορφή κοινωνίας και αν αυτός επιλέγει ή επιλέξει. 

Μέσω και της οπτικής του Ισραήλ μπορούμε να διαμεσολαβήσουμε και τον κουρδικό παράγοντα και την συμμαχική σχέση μας με τους Κούρδους, εφόσον έχει αποδειχτεί πως "μόνοι" μας στην πραγματικότητα χειραγωγούμεθα από τις Η.Π.Α ή κινδυνεύουμε να γίνουμε στόχος των Τούρκων. 

Εννοείται πως η σχέση με το Ισραήλ δεν θα είναι ούτε πρέπει να είναι σχέση εξάρτησης, πράγμα όμως όχι και τόσο δύσκολο αφού το Ισραήλ παρά τις τερατολογίες των αντισημιτών/αντισιωνιστών δεν έχει ούτως ή άλλως την δύναμη να παίξει έναν τέτοιο ρόλο. 

Μας χρειάζονται όσο τους χρειαζόμαστε. 

Και πέραν των ενεργειακών πηγών και της ΑΟΖ υπάρχει ένα σημαντικότερο γεωστρατηγικό επίπεδο εις το οποίο το ελληνικό έθνος δεν έχει καλέσει ποτέ το Ισραήλ. 

Το έχει καλέσει και δεν το ξέρω; 

Θεωρεί κανένας πως οι Ισραηλινοί θα σκοτιστούν πολύ αν εμείς φύγουμε από το ΝΑΤΟ; αν μάλιστα το κάνουμε αυτό χωρίς να τρέξουμε σαν "ορθόδοξοι" ανόητοι στον κάθε Τσάρο; ή στον κάθε Χομεϊνί ή την κάθε PLO-Hammas; 

Σκεφτείτε την πραγματική θέση των λαών μας. 

Αυτό όμως προϋποθέτει πραγματικά μιαν αναθεώρηση της φιλοσοφικής, θεολογικής, κοσμοθεωρητικής, ιδεολογικο-πολιτικής ματιάς του ίδιου του ελληνικού λαού και της διανοητικής ηγεσίας του.  

Συμμαχία με κάποιον που θεωρείς "σατανικό" δεν μπορείς να κάνεις, όσο κυνισμό κι αν επιστρατεύσεις και συ και ειδικά αυτός.

3) Η Ελλάδα έχει ως μοίρα της πλέον την αλλαγή του γεωπολιτικού και γεωπολιτισμικού της ρόλου. 

Δεν μπορεί να παραμείνει μια απόφυση της Δύσης, από την άλλη όμως δεν έχει καμμία θέση στην νέα φονταμενταλιστική αντι-δυτική Εγγύς Ανατολή, αλλά δεν έχει επίσης καμμία θέση σε κάποια "ορθόδοξη αυτοκρατορία" της Ρωσσίας. 

Για μένα εννοείται επίσης πως δεν μπορεί να υπάρξει ισλαμική ή ισλαμοειδής Ελλάδα ή Ρωμηοσύνη, αυτό έχει λήξει από την εποχή της Εικονομαχίας και με την πτώση της δυναστείας των Ισαύρων (ελληνικό Ισλάμ μπορεί ίσως να υπάρξει ως ένα από τα πολλά υπαγόμενα χρώματα του έθνους και υπό συγκεκριμένους όρους) 

Η Ρωσσία είναι μια σαθρή δύναμη, εκτός από τυχοδιωκτική και ιδεολογικά αποσταθεροποιημένη. 

Και το Ισραήλ και το Κουρδιστάν (στην πραγματικότητα τα Κουρδιστάν) είναι επίσης ιδεολογικά αποσταθεροποιημένες εθνικές και κοινωνικές οντότητες, αλλά από την "φύση" τους είναι σε άμυνα, είναι περικυκλωμένες από εχθρικές δυνάμεις που όσο περνάει ο καιρός σκληραίνουν την γενοκτονική τους πρόθεση.

4) Υπάρχουν όχι αμελητέες ομοιότητες και βαθιές κοινές ρίζες ως προς το είδος του εθνικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού ανάμεσα σε Ελλάδα, Ισραήλ και Κουρδιστάν.