14.2.2013
Ζαν Κοέν
Την παρακάτω ιστορία μου την είπε ένας γέρος σοφός της φυλής των Habirou. Ο γερο-σοφός ονόματι, Δαυίδ, λέει πως είναι αληθινή και έγινε σε μία χώρα με τεράστια προβλήματα όλων των ειδών πριν από πολλά χρόνια. Αληθινή ή ψεύτικη, ευτυχώς που αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ στην Ελλάδα.
«Μια φορά και έναν καιρό- ξεκίνησε ο γερό Δαυίδ- υπήρχε μία ψηλή, ξανθιά κοπέλα, που όσο ψηλή ήταν τόσο υψηλές ήταν και οι φιλοδοξίες της. Και όσο όμορφη ήταν άλλo τόσο αδίστακτη ήταν στην προώθηση των φιλοδοξιών της.
Έτσι, κάποια μέρα της ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσει τα κάλλη της προκειμένου να μπορέσει να ανέβει κοινωνικά ώστε να μη πεθάνει μία άσημη και ημιμαθής υπάλληλος υπουργείου.
Η ξανθιά μας γκόμενα, λοιπόν, το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί, το’φερε από εδώ το πήγε από εκεί, και τελικά το βρήκε.
Σκέφτηκε η μαντάμ: για να γίνω διάσημη ή ακόμα και υπουργός πρέπει εκτός από τα κάλλη να έχω και μια κάποια ειδικότητα βρε αδελφέ, διότι τη σήμερον ημέραν όσα κάλλη και να έχεις αν δε έχεις να πεις κάτι καλό, θα σε θεωρούν πάντα στόκο.
Να δηλώσω πως είμαι αστροναύτης θα με πάρουν με τις κλωτσιές, να δηλώσω πως είμαι πυρηνικός φυσικός εκεί είναι που θα πέσουν οι φάπες σύννεφο. Να δηλώσω πως είμαι μουσικός εγώ το μόνο όργανο που έχω δει στη ζωή μου είναι το κλαρίνο.
Και τότε της ήρθε η Θεία έμπνευση. «Θα πω πως είμαι ειδικός στην φυλή των Habirou. Είναι που είναι μία ολιγομελής φυλή μετά τον πόλεμο, ακόμα και οι ελάχιστοι που έμειναν δεν θα καταλάβουν τίποτα λόγω μεγάλης ηλικίας.»
Αυτά σκέφτηκε η ξανθιά γκόμενα και έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μαζέψει ότι μπορούσε να βρει για το θέμα, ειδικά για την περίοδο του πολέμου, και το διπλαμπάρωσε στη σπηλιά της. Έξω από εκεί έβαλε τον κέρβερο να φυλάει μη τυχόν και μπει κανένας ιστορικός ή γνώστης του ζητήματος. Αυτός, βλέπεται, θα μπορούσε να καταλάβει πως η ξανθιά, ψηλή γκόμενα είναι παντελώς άσχετη με το θέμα.
Η άγνοιά της διαδόθηκε τελικά και όλοι άρχισαν να γελάνε με τα καμώματά της. Η γκόμενα στην προσπάθειά να τους αποστομώσει ξεκίνησε την παραγωγή ταινιών και άρθρων για το θέμα
Έλα όμως που η ταινία ήταν «μάπα» και η καζούρα πήγε σύννεφο. Αυτή όμως έμεινε ατάραχη μέσα στην ημιμάθεια της.
Βέβαια, ξανθιά ούσα, η μαντάμ δεν σκέφτηκε ότι υπήρχε και νεότερη γενιά Habirou στην χώρα της, η οποία όχι μόνο δεν αστειευόταν, επιπλέον, δεν σήκωνε να φτιάχνονται καριέρες εις βάρος των Habirou.
Μια και δυό, η νεότερη γενιά άρχισε να ξεσκεπάζει την άγνοια της μαντάμ σε σημείο που βούιζε όλη η χώρα. Στην απελπισία της, η γκόμενα άρχισε να διαδίδει ότι έτρωγε πρωινό με τον πρωθυπουργό της τάδε χώρας, μεσημεριανό με το πρόεδρο της δείνα χώρας και βραδυνό με τον αυτοκράτορα της ταδεδείνας χώρας.
Τα άκουγαν αυτά οι γέροι Habirou της χώρας της και λέγανε: πωπωπω, τι φίλη «γκαρδιακή» έχουμε που εκτός από όμορφη και μορφωμένη, έχει και γνωριμίες στο εξωτερικό.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν σε μία δημόσια συζήτηση για τους Habirou, όπου μίλησε και αυτή, κάποιος γερος Habirou, την έβγαλε στη σέντρα για τις ανακρίβειες.
Έτρεξε στον υπουργό, που ήξερε πολύ περισσότερα από χαμόγελα και Δημόσιες Σχέσεις παρά από διοίκηση υπουργείου, και ζήτησε να την κάνει σύμβουλό του σε θέματα Habirou, με άλλα λόγια ειδική στον Χαμπιρισμό.
-«Κορίτσι μου, θα με πάρουν με τις πέτρες άν δημιουργήσω τέτοια θέση ειδικά για σένα» είπε ο υπουργός.
- «Καλέ, τι φοβάσαι; Αφού ξέρεις ότι με στηρίζει η μεγάλη εφημερίδα.
Το ερώτημα όμως παρέμεινε: Καλά ο υπουργός τόσο βλάξ ήταν που δεν άκουσε τις φωνές και κραυγές, όχι μόνο των Habirou αλλά και τις φωνές και αντιρρήσεις της ακαδημαϊκής κοινότητας της χώρας;
«Βέβαια- μου είπε ο γερό Δαυίδ- οι Habirou ξύπνησαν και άρχισαν να κάνουν διαβήματα στο εξωτερικό και το εσωτερικό, καθώς και παραστάσεις. Τελικά κάτι κατάφεραν.»
«Τελειώνοντας, παιδί μου Ζαν – μου είπε ο γερό Δαυίδ - η ιστορία αυτή έχει δύο ηθικά διδάγματα:
Πρώτον: Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια.
Δεύτερον: «Μπορείς να ξεγελάσεις λίγους για πολύ καιρό, πολλούς για λίγο καιρό, αλλά ποτέ όλους για πάντα.» όπως είπε ο Αβραάμ Λίνκολν
Για τη πιστή μεταφορά της ιστορίας
Ζαν Κοέν.