Ζαν Κοέν: Αυτό το άρθρο το έγραψα το 2007 και δυστυχώς δε είναι μακριά από την αλήθεια. Ελπίζω να μη πραγματοποιηθεί το άρθρο το σύνολο του.
Cohen.gr Σάββατο 10.11.2007
Του Ζαν Κοέν
Ο παππούς Ιακώβ πήρε μια ρουφηξιά από τον αχνιστό του καφέ τράβηξε μία τζούρα από την πίπα του και βλέποντας από το σπίτι του τη φουρτουνιασμένη θάλασσα γύρισε στο 17χρονο εγγονό του και είπε:
«Ναι Δαυίδ, είχαμε και εμείς κάποτε ανεξάρτητο Εβραϊκό κράτος και μάλιστα πολύ σύγχρονο με ανώτατο επίπεδο σε όλα τους τομείς, από στρατό μέχρι Γεωργία και από ιατρική μέχρι υψηλή τεχνολογία.
Μην κοιτάς που φτάσαμε το 2017 και ζούμε πάλι στη διασπορά αφού αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το δήθεν δημοκρατικό κράτος που δημιουργήθηκε από το Ισραήλ, τη Δυτική όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, για να ζούμε μαζί Άραβες και Εβραίοι.
Δυστυχώς το ανεξάρτητο Εβραϊκό κράτος αυτό δεν κράτησε ούτε 62 χρόνια, εδώ που τα λέμε εγγονέ μου σε όλη την Ιστορία μας σαν έθνος δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητο Εβραϊκό κράτος πάνω από 70 χρόνια.
Πως φτάσαμε εδώ; Πολλά τα αίτια εγγονέ μου.
Το εκλογικό σύστημα, που στο όνομα της δημοκρατίας, επέτρεπε σε κάθε ηλίθιο με μία ή δύο έδρες να εκβιάζει την κυβέρνηση. Οι φανατικοί θρησκευόμενοι εβραίοι, οι εβραίοι Ταλιμπάν όπως τους ονόμαζα εγώ (η μόνη διαφορά με τους Ταλιμπάν του Αφγανιστάν ήταν ότι οι εβραίοι δεν ήταν βίαιοι) που νόμιζαν πως η Δυτική Όχθη ήταν τσιφλίκι του πατέρα τους και τους ανήκε δικαιωματικά. Η διαφθορά των πολιτικών μας οι οποίοι αντί να ασχολούνται με την πολιτική έτρεχαν κάθε Δευτέρα και Πέμπτη στο εισαγγελέα για κατάθεση και όσο και αν σου φανεί περίεργο ή σαρωτική νίκη του πολέμου των 6 ημερών.
Εδώ, για να λέμε του στραβού το δίκαιο το Ισραήλ στάθηκε άτυχο. Ο πόλεμος αυτός του επιβλήθηκε και η σαρωτική του νίκη έμελε να είναι και η καταστροφή του, διότι άλλαξε τον χαρακτήρα του λαού. Ξαφνικά το να έχει στην κατοχή του άλλο λαό του φαινόταν φυσικό. Βέβαια δεν ήταν μόνο αυτά ήταν και άλλα πολλά.
Θα με ρωτήσεις, καλά παππού δεν υπήρχαν φωτισμένοι ισραηλινοί να καταλαβαίνουν που πάει το πράγμα; Η απάντηση είναι βεβαίως και υπήρχαν αλλά ποιος τους άκουγε.
Όχι πως οι Παλαιστίνιοι ήταν οι αθώες περιστερές. Αυτοί και αν ήταν. Αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Αυτοί το μόνο που θέλαν ήταν να καταστρέψουν το Ισραήλ και τους Εβραίους.
Διότι αν θέλανε ανεξάρτητο κράτος θα μπορούσαν να είχαν από το 1948, όταν ο ΟΗΕ μοίρασε σε δύο αυτό που αργότερα ονομάστηκε Ισραήλ, ή ακόμα και μετά το 1948 όταν η Δυτική Όχθη ήταν στα χέρια των ιορδανών μέχρι το 1967, ή αργότερα με τη συμφωνία του Όσλο το 1993 ή τη διάσκεψη της Τάμπα το 2001, όπου εκεί και αν τα κάνανε σκατά ο Αραφάτ και η παρέα του, και τέλος με τον Οδικό Χάρτη του 2002 . Αυτά όμως τα Παλαιστινιακά λάθη δεν συγχωρεί τις δικές μας βλακείες.
Η τελευταία μεγάλη ευκαιρία όμως χάθηκε τον Νοέμβριο του 2007, ναι πριν δέκα χρόνια, στην διάσκεψη της Ανάπολης, στη πολιτεία Μέριλαντ των ΗΠΑ.
Την εποχή εκείνη μιλάγανε ακόμα για τη λύση των δύο κρατών, ένα παλαιστινιακό στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και ένα Εβραϊκό στα σύνορα λίγο πολύ του 1967.
Βέβαια οι παραχωρήσεις που έπρεπε να κάνουν οι δύο πλευρές ήταν σημαντικές, αλλά φοβούμενοι και ο Όλμερτ και ο Αμπάς, ο ένας τη καρέκλα του και ο δεύτερος τη ζωή του, δεν κατέληξαν πουθενά.
Αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι ανακοίνωσαν πως διαλύουν την Παλαιστινιακή Αρχή και δεν τους ενδιαφέρει να κάνουν ανεξάρτητο κράτος και πως από τώρα και στο εξής θα πολεμήσουν και θα αγωνιστούν για ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος όπου θα ζουν μαζί ισραηλινοί και παλαιστίνιοι. Βλέπεις οι Παλαιστίνιοι κατάλαβαν ότι λόγω της μεγάλης γεννητικότητας τους θα ήταν σε λίγα χρόνια πλειοψηφία στο νέο κράτος.
Στην αρχή το Ισραήλ γέλασε, αλλά χωρίς τη Παλαιστινιακή Αρχή αναγκάστηκε να φροντίζει αυτό για την καθημερινότητα των παλαιστινίων όπως εκπαίδευση, υγεία, ασφάλεια και ένα σωρό άλλα πράγματα με τεράστιο οικονομικό κόστος. Μέχρι και η Χαμάς κατάλαβε το κόλπο και σταμάτησε όλες τις επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ.
Όταν οι παλαιστίνιοι άρχισαν να ζητούν «μία ψήφο ανά άτομο», one man one vote το ονόμασε ο ΟΗΕ, τα πράγματα σκούρυναν.
Πέντε χρόνια μετά και κάτω από την διεθνή κατακραυγή και πολιτική και οικονομική απομόνωση το Ισραήλ έδωσε δικαίωμα ψήφου στους Παλαιστίνιους. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Γιαυτό ήμαστε πάλι στη διασπορά.»
Αυτά είπε ο παππούς Ιακώβ στον εγγονό του και σκούπισε ένα δάκρυ από το μάτι του.֍
https://www.cohen.gr/new/articles/jean-cohen-articles/391-2009-03-03-08-35-02