Του ΝΙΚΟΛΑ ΒΟΥΛΕΛΗ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ

 11/09/2005


 Η άγρια και σχεδόν κινηματογραφική εκτέλεση του Μούσα Αραφάτ, πρώην αρχηγού των παλαιστινιακών υπηρεσιών ασφαλείας στη Γάζα, ρίχνει τη βαριά σκιά της στην επικείμενη ανάληψη του ελέγχου της Λωρίδας από την Παλαιστινιακή Αρχή.

Το βίαιο επεισόδιο, ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε παλαιστινιακές οργανώσεις και φατρίες, σημειώνεται τη στιγμή που ο παλαιστίνιος πρόεδρος ετοιμαζόταν να συμμετάσχει στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, ταξίδι το οποίο ανέβαλε. Αυτό υπονομεύει όμως την προσπάθεια του παλαιστίνιου προέδρου να εμφανιστεί ως κυρίαρχος του παιχνιδιού και ως εγγυητής ότι τα εδάφη που θα παραδοθούν στους Παλαιστίνιους θα καταστούν μια σύγχρονη και βιώσιμη πολιτεία, στην οποία θα επικρατεί η ασφάλεια και η τάξη.

Ο Αραφάτ, συγγενής του Γιάσερ Αραφάτ, πλήρωσε με είκοσι σφαίρες στο κεφάλι τις πράξεις που του καταλογίζουν: διαφθορά, βία και κατάχρηση εξουσίας. Ετσι, η Γάζα ετοιμάζεται να περάσει στον έλεγχο της Παλαιστινιακής Αρχής, προσφέροντας επιχειρήματα σε όσους επικαλούνται την ανικανότητα των Παλαιστινίων να αυτοκυβερνηθούν...

Ταυτόχρονα, ο Αριέλ Σαρόν προσπαθεί να εξασφαλίσει την υποστήριξη των στελεχών του κόμματός του, ενόψει της αναμέτρησης με τον επίδοξο διάδοχό του Μπενιαμίν Νετανιάχου, στις εσωκομματικές εκλογές στο τέλος του μήνα.

Ο Σαρόν, αξιοποιώντας την ευρύτατη αποδοχή της κοινής γνώμης για το τολμηρό βήμα της εκκένωσης της Γάζας, κατάφερε να μειώσει τη διαφορά του έναντι του Νετανιάχου και ελπίζει ότι τελικά θα εξουδετερώσει την απειλή του. Θεωρείται βέβαιο ότι ο Νετανιάχου θα μειώσει τους τόνους για να κερδίσει υποστηρικτές, ενώ ο Σαρόν πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στην επιτυχία της εκκένωσης της Γάζας και στις σκληρές διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξουν άλλες, αλλά θα χτιστούν νέες κατοικίες στη Δυτική Οχθη.

Η μεγάλη απειλή όμως βρίσκεται μπροστά στον παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί τη Γάζα και να εξασφαλίσει την επανάληψη των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ για τα υπόλοιπα κατεχόμενα εδάφη. Ισως τώρα λοιπόν να χρειάζεται περισσότερο τη βοήθεια των αραβικών κρατών. Τα αραβικά καθεστώτα, τα οποία έχουν ιστορικές ευθύνες γιατί αρνήθηκαν τη δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους στα τέλη της δεκαετίας του '50, όταν οι συνθήκες ευνοούσαν την εγκαθίδρυσή του σε ένα τμήμα της ιστορικής Παλαιστίνης, πρέπει τώρα να καλύψουν ένα μεγάλο τμήμα του χρέους τους, βοηθώντας τον παλαιστινιακό λαό.

Αφού επί δεκαετίες συντήρησαν και ενίσχυσαν τις αλληλοσπαρασσόμενες κατά καιρούς παλαιστινιακές οργανώσεις, μπορούν τώρα να παραμερίσουν τα κοντόθωρα συμφέροντά τους και να ρίξουν το βάρος τους ώστε το σύνολο των παλαιστινιακών οργανώσεων να στηρίξει την ειρηνική προοπτική επίλυσης του Παλαιστινιακού, απομονώνοντας όσους επιμένουν στη χρήση της αδιέξοδης βίας.

Με αυτές τις προϋποθέσεις -και με αντίστοιχες βέβαια διαδικασίες μέσα στην ισραηλινή κοινωνία- μπορεί να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα που θα πείσει όλο τον κόσμο ότι η Γάζα ήταν το πρώτο βήμα, αλλά όχι το τελευταίο.