Αυτοκαθαρισμός Κυριακή 4.9.2016
Ιωάννης Τζανάκος 

Ανήκουμε, ανήκω, σε μια εθνική μειονότητα του πλανήτη, και αυτή λέγεται Ελλάδα.

Οι λαοί που για πολλούς λόγους βρίσκονται στα όρια μεγάλων αυτοκρατορικών ή απλά ισχυρών αυτοκρατορικών περιφερειακών δυνάμεων, άσχετα αν κάποτε κάποιοι ακαθόριστοι "πρόγονοί" τους "ήταν" αυτοκρατορία, κινδυνεύουν πάντα με εξαφάνιση, διάλυση, διασκορπισμό και εκμηδενισμό.

Αυτοί οι λαοί δεν είναι "φύσει" εξαγιασμένοι εκ της ασθενούς και ετεροκαθορισμένης θέσης τους, αφού μπορεί και οι ίδιοι στα "σπλάχνα" τους να έχουν άλλους καταπιεσμένους μειονοτικούς (για την χώρα τους) λαούς ή μπορεί να έχουν θεσμίσει, είτε μόνοι τους είτε λόγω της σχέσης εξάρτησης με τις μεγάλες δυνάμεις, μιαν εθνοκρατική αυταρχία, ακόμα και ένα απάνθρωπο καθεστώς.

Όμως είναι λαοί σε απομόνωση και περικυκλωμένοι από την παγκόσμια ακατανοησία.

Γι'αυτό ίσως προσπαθούν περισσότερο από τους άλλους να οικουμενικοποιηθούν, αυτή τους η προσπάθεια πολλές φορές γίνεται ένας ανόητος μιμητισμός, αλλά έχει τους Λόγους της.

Πρέπει να τους μάθουν όλοι, πρέπει να είναι παντού, πρέπει να ζήσουν προσαρμοζόμενοι ενεργητικά, πρέπει να κρατήσουν τη φλογίτσα ζωντανή.

Έλληνες, Εβραίοι, Αρμένιοι, Κούρδοι και άλλοι που δεν μπορώ να τους απαριθμήσω όλους, περιορίζομαι στα αγαπημένα μου "τοπικά" παραδείγματα.

Αυτή η μη ολοκληρωμένη ένταξη, ό,τι και να κάνεις, στο παγκόσμιο σκηνικό με τα μεγάλα ρεύματά του και τις τεράστιες μεγακινήσεις του, σε καθιστά ένα ειδικό πρόσωπο, ένα άτομο που πάντα έχει τις αποσκευές του έτοιμες για την μεγάλη φυγή, και εκεί που θα πας, αν τελικά πας, θα είσαι πάντα ένας ξένος, ένας συμπαθής ή παράξενος ανησυχητικός ξένος, όσο και να προκόψεις, όσες δικτυώσεις κι αν επιτύχεις, όποια δύναμη κι αν αποκτήσει η "εθνότητά" σου στον όποιο νέο κόσμο.

Αν όμως μείνεις στην γη που σου έλαχε και την έχεις ποτίσει με αγάπη και φαντασίες, τότε σιγά σιγά θα κατανοήσεις πως είσαι ένας από τους μοναχικούς λαούς.

Δεν είσαι Ο μοναχικός λαός, υπάρχουν και άλλοι σαν εσένα, αλλά ποιός μοναχικός λαός δεν έχει μερικές φορές την εντύπωση πως είναι ίσως ο μόνος μοναχικός λαός;

Όλα αυτά όμως, τα συμπαθή και μερικές φορές παρανοειδή, έχουν τα κόστη τους όταν είσαι υποχρεωμένος να κρατήσεις αυτή την άκρη που σου έλαχε, αν σου έλαχε, στην γήινη σφαίρα, και να την υπερασπιστείς από αυτούς που την επιβουλεύονται και την λιμπίζονται.

Είναι ένα κομμάτι γης, τίποτα άλλο, που σου επιτρέπει να διατηρήσεις την ιδιοτροπία και την ουσιαστικά ακαθόριστη μοναδικότητά σου.

Το ξέρεις πως όλα αυτά δεν έχουν καμμία σημασία, αν δεν το ήξερες πως εξηγείται ότι το μεγαλύτερο μέρος των προκατόχων σου είναι δια των γόνων τους ήδη έξω από αυτό το κομμάτι γης;;

Πόσοι έφυγαν;

Πόσοι χάθηκαν, όχι όμως με την μελοδραματική έννοια, σε όλη τη σφαίρα που γυρίζει και γυρίζει;

Οι περισσότεροι έφυγαν και μην τους είδατε, και μην ακούτε όλα αυτά τα παραπλανητικά για τον "οικουμενικό ελληνισμό", μην τους είδατε και δεν θα τους ξαναδείτε ίσως.

Αυτό το κομμάτι γης ωστόσο υπάρχει ακόμα, είναι πάλι σε ένα σημείο της "διεθνούς πολιτικής" που καίει, και τώρα πρέπει να έχουμε και την "ιδέα" ότι ίσως δεν μας ανήκει ούτε αυτό, πρέπει υποτίθεται να έχουμε την "ιδέα" ότι όλα αυτά είναι "σχετικά", όπως λέγανε την δεκαετία του '80.

Λές και δεν το ξέραμε πάντα.

Να ζήσουμε θέλουμε. Όχι όπως να' ναι.

Λέει ένα "αντιφά" σύνθημα:

"Να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς"..

Σωπάτε ρε παιδιά!

Θα ζήσετε τότε; για πείτε μου..

Εννοούν τα παιδιά, να πεθάνει κάθε έθνος και κάθε εθνικισμός, κάθε "χώρα-κράτος", να ζήσουν οι καθημερινοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι κ.λπ

Δεν είμαι τόσο κακότροπος προπαγανδιστής για να μην το κατανοώ αυτό και να μην το διευκρινίζω πως το εννοούν.

Μακάρι να μπορούσα έστω και λίγο να το πιστέψω αυτό, μακάρι, αλλά βλέπετε δεν είναι δυνατόν να το πιστέψει αυτό κανένας από κανέναν ειδικά λαό που έχει τον φόβο του διωγμού και της εξαφάνισης, ό,τι και να του λένε μερικοί ότι ο φόβος συσκοτίζει την σκέψη και είναι "ψυχαναλυτικά" εξηγούμενος.

Δεν σας πιστεύω, όχι γιατί θεωρώ ότι όλοι σας έχετε σκοτεινές ή άλλες προθέσεις, αλλά γιατί θεωρώ ότι έχετε πέσει σε μια δίνη φαντασιώσεων.

Δεν σας πιστεύουμε.

Και μιαν μειονότητα δεν την πείθουν οι φαντασιώσεις, αλλά ένας μεγάλος χρόνος σεβασμού.

Ποιός σεβασμός;

Ποιά πίστη;

Ποιά αλήθεια;

Εδώ, εννοώ εδώ στην πλανητική γη μας, οι "απελευθερωτές" κρύβουν γενοκτονίες, επιλέγουν γενοκτονίες, επιλέγουν αρετές, επιλέγουν οράματα, επιλέγουν φαντασιώσεις, άσε τι λένε στις ψυχο-αναλύσεις τους και τις λακανικές τους ρητορικές.

ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ.

Μας καλούν αυτοί να επιλέξουμε και μείς αυτό που είναι συγγενικό σε μας.

Μας καλούν στην οικείωση με το ήδη οικείο.

Αυτοί μας ρίχνουν στο ιερό και το όσιο.

Αυτοί μας εξορίζουν στο οικείο που ξεχάσαμε ή δεν μάθαμε ποτέ ότι υπάρχει.

Αυτοί μας οδηγούν να δικαιώσουμε την δική μας μονομέρεια και τους δικούς μας αδερφούς.

Έλληνες, Εβραίοι, Κούρδοι, Αρμένιοι, και στην άκρη, λίγο έξω από την θύρα του Οίκου μας, και οι αμαρτωλοί εξευτελισμένοι Σέρβοι που εγκλημάτισαν ανόσια, όντως, σε μια κρίση εθνοπαράνοιας.

Τι νόημα έχει ο "μαρξισμός", η "αλήθεια", η "ορθότητα", αν δεν μου επιτρέπει να αναγνωρίσω την οικειότητα του δικού μου Οίκου, και την μοίρα του μοναχικού έθνους;

Τα πετάω όλα στα σκουπίδια, και ξεκινάω πάλι από την αρχή.

Να κάνω όλες τις οριακές σκέψεις, όλες τις δαιμονικές σκέψεις, να τρελλαθώ με την οικείωση του ήδη οικείου, να κλειστώ στα όρια αυτά που γουστάρω, λογαριασμό θα σας δώσω;

Λογαριασμό θα σας δώσουμε;

Η τήρηση του καθήκοντος της αλήθειας δεν σχετικοποιείται μεν, αλλά δεν θα γίνει ο βραχνάς της ιεράς σας εξέτασης, τον οποίο πρέπει να δεχτούμε.

Έχουμε δικαίωμα να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας.

ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ.. 

Αποτέλεσμα εικόνας για ελληνική σημαία   

    http://aftokathorismos.blogspot.gr/2016/09/blog-post_82.html?spref=bl