Cohen.gr Τετάρτη 27.1.22017
Του Τεύκρου Σακελλαρόπουλου (Teucris)
Αυτός είναι ο τίτλος μίας πολύ ενδιαφέρουσας κινηματογραφικής ταινίας του 1965. Και θα μπορούσε να είναι ο αλληγορικός και προφητικός τίτλος μίας άλλης, πολιτικής αυτή την φορά, ταινίας.
Ξέρετε η μεγαλύτερη παγίδα για έναν απατεώνα είναι να πιστέψει και ο ίδιος στην απάτη του. Αλλά για να δούμε την υπόθεση.
Ο Στάθης (Νίκος Κούρκουλος - εξαιρετικός) είναι ένας διαρρήκτης- αρχηγός σπείρας, ο οποίος μετά από δύο χρόνια βγαίνει από την φυλακή.
Μεγάλος του καημός είναι να βρει τη μάνα του (την εξουσία), η οποία τον εγκατέλειψε στην Κατοχή. Μάλιστα είχε αναθέσει σε κάποιον ντετέκτιβ (σύντροφοι) την υπόθεση αλλά αυτός αδιαφόρησε και υπέστη και τις συνέπειες.
Αφού αποφυλακίζεται αλλάζει το πνεύμα της συμμορίας και από διαρρήξεις το “αναβαθμίζει” σε εμπόριο ελπίδας. Κοινώς πουλάει ψεύτικες ελπίδες σε αναξιοπαθούντα ναυάγια της κοινωνίας ή εκμεταλλεύεται αφελείς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να πιαστούν από κάπου για ένα μεγάλο τους πρόβλημα, προκειμένου να τους αποσπάσει χρηματικά ποσά.
Ενόσω ήταν στην φυλακή η τσαπερδόνα φίλη του (άνθρωποι της ευκαιρίας και του συμφέροντος) τα φτιάχνει με τον υπαρχηγό του (Γιώργος Μούτσιος), αλλά αυτός όμως παρηγοριέται (και ερωτεύεται) με την καλή, ηθική και έντιμη αδελφή της (απλοί ιδεολόγοι).
Κάποια στιγμή ο Στάθης (λέμε τώρα) βρίσκει τη μάνα του (την εξουσία) και αποφασίζει να στραφεί στον ίσιο δρόμο. Δουλεύει εργάτης και ξεπληρώνει τα χρέη της μάνας του, ενώ αποφασίζει να παντρευτεί και την έντιμη κοπέλα.
Οι φίλοι του όμως της πρώην συμμορίας (μέσα ενημέρωσης, διεφθαρμένοι τραπεζίτες, ανυπόληπτο κεφάλαιο, διεθνείς αλήτες, κλπ) τον περιγελούν με αποκορύφωμα την δραματική αποκάλυψη πως η μάνα του τελικά ήταν μία πόρνη, την οποία πλήρωσαν οι πρώην συνεταίροι του παίζοντας του την ίδια φάρσα, την οποία χρησιμοποιούσε και ο ίδιος πουλώντας ψεύτικες ελπίδες στα θύματά του!
Κάπου εκεί νομίζω τον εγκαταλείπει (ή προσπαθεί να τον αποτρέψει) και η αγνή φίλη του ή την βιάζει ο υπαρχηγός της συμμορίας ή κάπως έτσι, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς την υπόθεση.
Το σοκ για τον Στάθη είναι φοβερό και αποφασίζει να “καθαρίσει” την κατάσταση. Συναντά τους πρώην συνεταίρους του, της συμμορίας, οι οποίοι και τον μαχαιρώνουν…
Τα συμπεράσματα είναι απλά:
Η εξουσία είναι μία πόρνη, η οποία μπορεί να σε εγκαταλείψει ανά πάσα στιγμή. Και δεν γνωρίζεις και εάν την έχει πληρώσει κάποιος να σου... "κάτσει".
Όταν χρησιμοποιείς άθλιες μεθόδους για να καταλάβεις την εξουσία, να είσαι βέβαιος πως κάποια στιγμή θα στραφούν όλα αυτά εναντίον σου. Το παρελθόν δεν σβήνεται. Πρέπει να είσαι πολύ-πολύ τυχερός και πολύ στυγνός για να την γλυτώσεις.
Εάν επιλέγεις καθίκια συνεργάτες, για να τους έχεις στο χέρι (νομίζεις) και να κάνεις την δουλειά σου (πάλι, νομίζεις) αργά ή γρήγορα θα σου την φέρουν και θα σε μαχαιρώσουν (μην το νομίζεις, είναι σίγουρο).
Ο έντιμος βίος δεν είναι απόφαση επιλογής. Η το έχεις ή δεν το έχεις. Τα θύματα σου όμως θα σε εκδικηθούν με τον τρόπο τους ανεξάρτητα εάν πιστεύεις ότι άλλαξες ή όχι.
Και το σπουδαιότερο:
Είναι εύκολο να εξαπατήσεις ανθρώπους, αλλά ποτέ την ίδια τη ζωή.
Σημ.: Η ταινία είναι σε σκηνοθεσία Ντίνου Κατσουρίδη, σενάριο Νίκου Φώσκολου, με πολύ ωραία φωτογραφία των Σακελλαρίου, Κατσουρίδη, ενώ η εξουσία, -με συγχωρείτε- η ψευτο-μάνα πόρνη η Δέσπω Διαμαντίδου. Η σκηνή μάλιστα, όπου μεθυσμένη, αποκαλύπτει το μυστικό της απάτης-φάρσας είναι εκπληκτική!
Βλέπετε η εξουσία δεν σε μεθάει μόνο αλλά μεθάει και η ίδια και τότε καθίσταται άκρως καταστροφική.