|
Ο Κ. Πλεύρης και το „Μάιν Καμπφ“.
Του Ανδρέα Χριστινίδη
Ένας
συνήγορος του
K.
Πλεύρη απευθυνόμενος, τον Δεκέμβριο του 2007 στον
μάρτυρα κατηγορίας κύριο Λάμπη Κατσιάπη, μέλος της
Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας, - προφανώς θέλοντας να
τον αιφνιδιάσει - τον ρώτησε, αν το βιβλίο του
Χίτλερ „Μάιν Καμπφ“ (ο Αγών μου) είναι χειρότερο ή
καλύτερο από το βιβλίο του Πλεύρη. Όπως διαβάζω στον
„Ιό της Κυριακής“ (Ελευθεροτυπία 11.01.2008), απορεί
δήθεν ο Κ. Πλεύρης, πώς είναι δυνατόν να διώκεται
για το φιλοχιτλερικό βιβλίο του, όταν κυκλοφορεί
ελεύθερα το βιβλίο του Χίτλερ.
„Ιός“: «Περιμένουμε, λοιπόν, να επαναληφθεί το ίδιο
επιχείρημα από τον κ. Πλεύρη και τους υπερασπιστές
του και την Τετάρτη, στην αίθουσα του Εφετείου, όπου
εκδικάζεται σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση αυτή, μετά
την πρωτόδικη καταδίκη του σε 14 μήνες φυλάκισης με
αναστολή, για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου
927/1979 (άρθρο 1, παρ. 1 και άρθρο 2).»
Με απόλυτη βεβαιότητα έχω τη γνώμη, ότι η ορθή
απάντηση στην ερώτηση που τέθηκε στον κύριο Κατσιάπη
είναι, πως σήμερα στην Ελλάδα το βιβλίο του
Πλεύρη είναι χειρότερο, δηλαδή πιο επικίνδυνο από
όσο είναι τώρα το βιβλίο του Χίτλερ.
Θα ήταν καλύτερο ίσως να επιτρέπονται μόνο
επιστημονικά σχολιασμένες εκδόσεις του „Μάιν Καμπφ“
που θα επεσήμαιναν τις ενδεχόμενες ολέθριες
συνέπειες τέτοιων εγκληματικών „συγγραφικών“
τερατουργημάτων. Σε άλλες όμως ευρωπαϊκές χώρες που
κυκλοφορεί ελεύθερα το βιβλίο του Χίτλερ δεν
περιμένουν οι νέοι άνθρωποι να φτάσουν (αν φτάσουν)
στην τελευταία τάξη του Λυκείου για να διαβάσουν
μερικές αράδες (και αυτές αρκετά ελλιπείς) για τον
ναζισμό και το Ολοκαύτωμα. Από το δημοτικό σχολείο
αρχίζει η αντιρατσιστική διδασκαλία και σχεδόν
καθημερινά υπάρχει σε έναν τουλάχιστον τηλεοπτικό
σταθμό κάθε χώρας μια εκπομπή για το Ολοκαύτωμα και
για τα αποτρόπαια στρατόπεδα εξόντωσης. Διαρκής
είναι η κοινωνική συζήτηση για τα εγκλήματα του
χιτλερισμού. Και η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού
είναι σε θέση να συνδέει αυτά τα εγκλήματα με το „Μάιν
Καμπφ“ και με το πλαστογράφημα „Τα πρωτόκολλα των
σοφών της Σιών“. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στην (δικαιολογημένη
ή αδικαιολόγητη) κριτική σε συγκεκριμένες ενέργειες
του κράτους του Ισραήλ και τον αντισημιτισμό είναι
αυτονόητος. (Το βράδυ της Δευτέρας είδα σε γερμανικό
δημόσιο τηλεοπτικό σταθμό τις Ειδήσεις με αρκετές
κριτικές αιχμές για τον ισραηλινό στρατό στη Γάζα.
Αμέσως μετά ακολούθησε μια, πριν από μήνες
προγραμματισμένη, εκπομπή για τα αποτρόπαια μαζικά
εγκλήματα των χιτλερικών Ες-Ες στη Βαρσοβία.)
Όταν ο Χίτλερ το 1925 και 1927 εξέδιδε τους δύο
τόμους του „Μάιν Καμπφ“ υποδαύλιζε προκαταλήψεις,
εχθρότητα και μίσος. Ήταν όμως πιο προσεκτικός από
τον Πλεύρη. Δεν προανήγγειλε τα αποτρόπαια που έκανε
αργότερα. Γρήγορα βέβαια εκδηλώθηκε η οργανωμένη
μαζική βία των οπαδών του και λίγα χρόνια αργότερα
έγινε πραγματικότητα το Άουσβιτς. Οι περισσότεροι
θεωρούσαν τότε τον χιτλερισμό ως ένα παροδικό
φαινόμενο.
Η ελληνική διανόηση, η πολιτική ηγεσία, τα μέσα
επικοινωνίας γνωρίζουν την εχθρότητα, τις
προκαταλήψεις, το μίσος και τη βία που μπορούν να
προκαλέσουν δημοσιεύματα που μιμούνται το „Μάιν
Καμπφ“ του Χίτλερ, όπως το βιβλίο του Πλεύρη. Και
όμως στην πλειονότητά τους σιωπούν. Φοβούνται τόσο
πολύ τον δεσπόζοντα αντισημιτισμό και αποφεύγουν τον
κοινωνικό διαφωτισμό;
Το κλίμα που οδηγεί σε προκαταλήψεις, εχθρότητα,
μίσος και βία υπάρχει και στο βιβλίο του Πλεύρη.
Αυτό θα πρέπει να το λάβει υπόψη του το Πενταμελές
Εφετείο.
Επίλογος
(από την καταγραφή της πρώτης ακροαματικής
διαδικασίας 11.09.2007).
Άννα Σταη: Διοργανώθηκε συγκέντρωση υπέρ του
βιβλίου, μετά τη μήνυση, στο ξενοδοχείο Πρέζιτεντ σε
μια αίθουσα μεγάλη…
Πρόεδρος (τη διακόπτει): Προσέξτε. Λέτε κάτι
άλλο τώρα.
Στάη (συνεχίζει τη φράση της): …οι οποίοι ήταν
οπαδοί του, τον χειροκροτούσαν την ώρα που ο Πλεύρης
έλεγε: «Εγώ δεν είπα να πεθάνουν όλοι οι Εβραίοι.
Άλλο αν το σκέφτηκα» και ακούγεται χειροκρότημα….
Πρόεδρος (τη διακόπτει) : Τι μας ενδιαφέρει
τώρα αυτό;
Στάη: Έχει οπαδούς οι οποίοι χειροκροτούσαν και
φάναζαν: «ΚΡΕΜΑΛΑ!» |
